بیست و دو

چهار روز از عمر پاییز مانده چقدر امسال سرد بود حتی در روز های آفتابی هم سرد بود یک سردی عجیبی انگار پاییز رفته بود درون من از درون سردم میشد و هیچ لباسی گرمم نمیکرد رو به آفتاب مینشستم تا مگر آب شوم چون مدام احساس یخ زدگی داشتم چقدر سریع گذشت انگار همین دیروز آمده بود هنوز روز اول پاییز را یادم است و همه ی روز های دیگرش را هم یادم است چه روزهای کوتاهی بود و هی کوتاه تر میشد تا جایی که به آفتاب فرصت نمیداد تا یخ وجود مرا آب کند بدی حافظه خوب همین است برایت زود میگذرد چون همه چیز را به خاطر داری احساس میکنی که زود میگذرد بعد فاصله ها را متوجه نمیشوی نمیفهمی که چقدر از آن روز ها دور شدی متوجه نمیشوی که چقدر پیر شدی گاهی  فراموش میکنم که بیست و دو ساله ام انگار همین ماه پیش در نوزده سالگی این وبلاگ را زدم و اسمش را گذاشتم وادی نگار چون اینجا هیچکس مرا نمیشناخت و میتوانستم تا میخواهم غمگین باشم بدون آنکه کسی بگوید ببین تو جوانی دنیا مال توست ببین چقدر زیباست گاهی فراموش میکنم که بیست و دو ساله ام فکر میکنم هجده ساله ام و قرار است در بیست و دو سالگی تقریبا به همه آرزوهایم رسیده باشم اما حالا چه حتی از هجده سالگی هم دستم خالی تر است دیگر نمینوسم شعر نمیگویم چیز خاصی به ذهنم نمیرسد هیچ چیز جلوی پایم نیست هر قدمی که بر میدارم پشیمانم با این وجود هنوز قدم برمیدارم در دنیایی که دیگر حتی یک وجبش هم مال من نیست دوستانی دارم با آنها میخندم مزخرف میگویم و میخندم بعد که میخواهم جدی باشم میبینم که مرا نمیفهمند دوباره مزخرف میگویم و میخندم شب اما در اتاقم در تنهایی ام در خواب فکر میکنم در چه روز بیشکوهی خواهم مرد گاهی یک تاریخ تعیین میکنم ولی از آنجا که این زندگی مال من نیست و من تنها یک اسیرمفراموش میکنم صبح دوباره آدمی میشوم که برای شادی به هر چیز چنگ میزند بلند میخندد و دیوانه است اما درونش هزار نفر مویه میکنند 

چقدر نا توانم