زندانی لانه

آنقدر بیکار بودم که برای همه ی آنها که دوست داشتم و نداشتم پیام تبریک عید فرستادم و هموز هم بیکار هستم گفتم به خاکروبی این وبلاگ بیایم روزی که اینجا را برای خودم زدم دلتنگ و تنها بودم درست مثل همین امروز احساس میکنم که زندگی من شده دلتنگی و تنهایی و آن لحظه هایی که فکر میکنم دلتنگ نیستم، چون همیشه تنها هستم اما چیزی  که متفاوت است مدل تنهایی من است که انگار فرق دارد یک تنهای وابسته نمیدانم باید چه بگویم یا حتی چگونه بگویم همینقدر میدانم که از گذشته تا کنون هیچ چیز تغییر نکرده من هنوز دوست های زیادی ندارم  و دوست صمیمی هم ندارم دوستان به درد یک بیرون رفتن ساده میخورند و تمام. از خانواده هم که اینطور بگویم همه زندگی خودشان را دارند و من هم زندگی آنها را. هوووف چه قدررر دلم پر است صبح که ساعت ۶ بیدار شدم و نسیم خنکی هم میوزید نشستم یک دل سیر گریه کردم که چرا من با این همه تنهایی هنوز وابسته ام به کسی وابسته ام که مرا به کوه ببرد به کسی وابسته ام که با او به سینما بروم با او به خرید بروم در حالیکه قبل از این همه ی این کارها را به تنهایی انجام داده‌ام و همه‌شان هم به آدم یاد اوری میکنند  که تنها هستی و این تنهایی به هیچ جای این دنیا بر نمیخورد باور کنی یا نه آنها زندگی خودشان را دارند و این وسط تو هر روز پیر تر و تنها تر میشوی تا از جانبت به آنها صدمه‌ای نخورد مثلا آن شب ها که میخواستم عادت کنم هر شب تنهایی یک ساعت راه روم آن یک ساعت بهترین یک ساعت عمر من بود  اما یک روز و روز بعد که به خانه برگشتم متوجه شدم انگار یک نفر از این یک ساعت خوش تنهایی من سو استفاده کرده و بعد من دوباره خود را زندانی کردم میترسم عمرم اینگونه تمام شود هر چند که خیلی روز‌ها دوست دارم تمام شود چطور هنوز نیمی از دهه سوم زندگی‌ام هم نگذشته پس چطور اینجا ایستاده ام چقدر ترسو هستم که خود را اسیر کردم فکر کنم شبیه پرنده ای  شدم که چون نمیخواهد اسیر قفس شود خود را در لانه زندانی کرده است